De Nieuwe Bank

Een nieuwe bank kopen is voor een man blijkbaar een dingetje. Ik vind het ook nix, die oude zit nog prima en de banken handel stinkt. Meubel prijzen worden met mooie opgepimpte winkels opgekrikt en de prijs verdriedubbeld, irritante getrainde mannetjes en vrouwtjes die dingen zeggen die ik niet wil horen. Anyway, na veel aandringen toch deze week gezwicht om mee te gaan naar een meubelboer. Ik zal de naam niet noemen, dat ga je wel snappen zo. 

Na een tijdje rijden aangekomen bij de winkel, parkeren is voor mij het allerbelangrijkste omdat mijn heilige koe niet door mede meubel bezoekende klapvee aangeraakt mag worden. Je kent ze wel, gezinnen met een ford focus die besluiten hun bolide gewoon naast jou te zeggen terwijl er één miljoen plekken vrij zijn. Je weet het en je voelt het als man, de realiteit dat je terugkomt en dat “V” tje in jouw heilige koe zit, en je ziet aan de afstand dat het de focus was. Op dat moment ver-Netflix je zo’n gezin, allemaal. Maar goed, auto staat ver weg en geen focus te bekennen. 

Bij binnenkomst werden we vriendelijk ontvangen door een mega loensende dame, ik vond het wel sexy, maar die opleving werd snel de kop ingedrukt toen ik alle meubels zag. Mijn echtgenoot wist mij haarfijn te vertellen welke bank zij in gedachten had, en wist alle ‘voordelen’ voor mij hierin te verwerken. Ik vind dat knap. Bankje van 1600 euro, en ik ben een Googelaar, dus ik riep al dat een bank nooit meer dan 1600 euro mag kosten. Oplichterij! Dat was een grapje, op dat moment zat ik gewoon nog lekker in mijn vel. We hadden al snel besloten dat het bewuste model, waar ik fatsoenlijk op man zitten, het moest gaan worden. De loensende juffrouw werd erbij gehaald en wij hadden genoeg koop signalen uitgezonden dat wij al koffie kregen, met koekjes en chocola. Ik begon haar steeds aardiger te vinden. Ik grapte met haar over het feit dat ik die banken handel rare handel vond, en zij was het met mij eens. 3 punten voor haar. De kleur moest bepaald worden en daarbij uiteraard de juiste stof. Deze moet het worden, gaven wij aan. De stalen werden ingeruild voor de order intake iPad en de juffrouw gaf aan dat net deze kleur met de door ons gekozen stof een meerprijs heeft. Geen punt, hoeveel? Dan komt de bank op 2100 euro. Dat zijn die momenten dat er bij mij iets knakt, en ik voel het en kan het niet stoppen… dat is 40% hoger?! Zei ik. Klopt zei ze, dat is zo. Ik: Maar ik wil die bank voor 1600 euro in die kleur. Ja… dat kan niet, raar want die stalen zijn hier niet meer. Langzaam voel ik mezelf kapot gaan en mij eega laat haar hoofd al hangen alsof de nekspier spontaan met pensioen is gegaan. Ik kijk de juffrouw aan, tenminste dat probeer ik. Ikzelf heb een lui oog rechts en als ik moe of ietwat geïnitieerd ben wil hij nog wel eens gaan rollen. Wij hebben een soort van oogcontact en ik zeg: luister… dit trek ik niet, waar zijn die stalen?! Plots komt er een collega aanlopen alsof we in een ondervragingsruimte zitten en zij al de hele tijd achter het glas heeft staan meekijken. “Hier liggen de stalen”. Ah, kijk aan, dus met die stof en die kleur is hij 1600 euro? Ja. Ok, strik erom! 

In mijn (goeie) ooghoek zie ik een derde enigszins opgewonden standje aankomen die zonder introductie een verhaal over mij heen begint te ejaculeren, waarvan ik zelfs even stil van was. “Meneer, ik wil u toch heeeeelllll graag vertellen over de 5 jaar verleng garantie. Ik kijk naar mijn echtgenoot, wiens hoofd ondertussen op haar knieën lag met de restanten van de kinbesturing naast haar op de grond. Ik voel mijzelf vanbinnen nog meer kapot gaan en vraag mij af of dit een verouderde bananensplit grap is, maar dat zou raar zijn. Ze spuwde het hele verhaal over mij heen. Ging liggen op de bank en overtuigde mij dat na twee jaar, prrrrreciesss naaaaaa de standaard garantie, de vlokken in de kussens en de rugleuning gaan stuwen. Als een getrainde ballerina krioelde zij over de bank, om mij te laten zien hoe blijkbaar normale mensen op een bank bewegen. Stuwen?! Echt? Zei ik met enige sarcasme en keek nog eens naar mijn wederhelft…. Na 10 minuten was de hyper meubel juf klaar en ik keek naar de loensende juffrouw en zei. Wow… wat een verhaal. En En En??!! Ze keken mij allebei aan met … vragende ogen en ik zei:”nee, gaan we niet doen”. En toen voelde ik de remkabel knappen en zei:”ik heb echt een schurfthekel aan dergelijke onzin verhalen en ik heb daar een mega dik filter voor”. Als een Snapchat filter tolden de ogen van de onschuldige banken  juf. Haar linkeroog keer daar waar ik heen wilde, de deur naar buiten. Bij de kassa kreeg ik nog een telefoontje van een debiel die bij onze voordeurbel stond en dat viel niet goed, die heb ik snoeihard de oprit afgestuurd via de Hyundai microfoon. Ik keek naar de juffrouw achter de kassa die verwonderd naar mij keek. Ik zei tegen haar:”sorry hoor, eigenlijk ben ik best een aardige man”. De lachte heel lief en keek mij, tenminste zo voelde ik dat, recht in de ogen aan en zei:” ik vind u een hele aardige man, uw vrouw heeft de aanbetaling al gedaan en staat buiten op u te wachten”. Ik lachte lief naar haar en zei:” topper, bedankt en beloof mij dat je nooit iemand dat slechte verhaal van die stuwende vlokken in de kussens verteld, wees gewoon lekker jezelf”. Ik keek nog eens om en verliet de winkel, ik keek naar mijn vrouw en over haar schouder. Daar stond mijn schatje nog, gelukkig zonder een focus ernaast.